Znacznie więcej. Eragona napisał piętnastoletni Christopher Paolini. Z pewnością nie on jeden jest młodym pisarzem, lecz zbudował w swojej powieści nieprawdopodobnie dobrą fabułę opierającą się nie tylko na pojedynkach i młodzieżowych problemach - czego można się spodziewać po większości książek napisanych przez młodzież; ale na skomplikowanych zasadach Jeźdźców, pełnokrwistych postaciach oraz wspaniałych opisach, czy wartkiej akcji. To dało nam fajny, bardzo strawny efekt.
Eragon pochodzi z biednej rodziny, a wychowało go wujostwo. Poznajemy go jako odważnego, umiejącego o siebie zadbać chłopaka. Lubi polować, chodzić po lesie, dobrze strzela z łuku. Mogłoby się więc wydawać, że duże jajo leżące w lesie (do którego nikt nawet nie chce się zbliżać), znalazł przypadkiem. Najdziwniejsze jest jednak to, że jaja nie da się w żaden sposób zarysować, a jego kolor jest niespotykanie niebieski. Od tego zaczyna się cała przygoda Eragona - pewnej nocy, z jaja wykluwa się mały, błękitny smok.
Od tego momentu jego życie momentalnie się zmienia. Najpierw ukrywa smoka, do którego z każdym dniem przywiązuje się coraz bardziej, później znajduje przyjaciela w wioskowym bajarzu, Bromie.
Ale nie wszystko toczy się tak dobrze, jakby mogło być. Smok zaczyna szybko rosnąć, nie da się zacierać jego śladów. Z tym Eragon mógłby sobie jeszcze poradzić. Najgorszym problemem okazują się być tajemnicze, złowrogie postaci, które go szukają. Pewnego razu, Eragon wracając do domu, trafia jedynie na zgliszcza. Jego wuj umiera zaledwie dwa dni później, na skutek okropnych obrażeń... Owładnięty zemstą Eragon, rusza za morderczymi kreaturami. Towarzyszy mu oczywiście jego smok i Brom, który okazuje się być kimś znacznie więcej, niż zwykłym bajarzem.
Fabuła jest o wiele bardziej rozbudowana, to zaledwie pierwsze rozdziały książki. Dalsza część skupia się na ich podróży, gdzie nie braknie kolorowych, rozbudowanych opisów. Nawet jeśli się zgubimy, na początku książki mamy czytelną mapkę, z której za każdym razem możemy odczytać położenie naszych bohaterów. Oni natomiast, spotkają na swojej drodze wrogów, przyjaciół i stworzenia, o których słyszeli tylko w baśniach.
Tak więc, jak wynika z powyższego opisu, książka jest warta przeczytania. Jeśli chodzi o styl autora, jest ciekawy, chociaż moim zdaniem nie powala na kolana. Owszem, bohaterzy mają poczcie humoru, jednak narracja jest trochę sztywna.
Podoba mi się nabór postaci. Zaczynając na ludziach, poprzez smoki i elfy, a kończąc na krasnoludach. Jeźdźcy to ludzie, którzy przywiązani są do smoków w sposób umysłowy. Eragon jest jednym z pierwszych po nieokrzesanej próbie zabicia wszystkich innych, przez złego króla Galbatorixa. Dlaczego to zrobił? O królu wiemy niewiele, ale na pewno to, że chce stać się najpotężniejsza istotą w państwie.
Postacie drugoplanowe są przyjazne, wśród nich z pewnością można odnaleźć swojego ulubieńca. Osobiście najbardziej polubiłam smoka Eragona - Saphire. Jest inteligenta, choć nie brakuje jej czułości, którą często okazuje swojemu nieodpowiedzialnemu Jeźdźcowi.
Oceniając tę książkę, chętnie pomogę sobie skalą. Z głośnymi oklaskami stawiam 9/10. Do pełnej dziesiątki zabrakło mi bardziej luźnego tonu narratora. Biorąc pod uwagę, że tą grubą książkę napisał 15-latek, jestem pod wrażeniem. Sama lubię pisać opowieści, jednak nie sądzę, aby było mnie stać na rozbudowanie tak fantastycznego świata przedstawionego...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz